يه بار خانه سالمندان رفتم از زندگيم بيزار شدم خيلي ترسيده بودم ترس از اينکه ممکنه تو هم يه روز تو اون شرايط قرار بگيري ديوونه کننده اس. ديدن بچه هاي يتيم و بيمار نميرم چون اونقدر دل ندارم. يه شب از ناچاري تو باغمون با برادر کوچيکم موندم و خانوادم مجبور بودن ما رو براي يک ساعت تنها بذارن کنار اتيش داخل يه چادر و درشو محکم ببندن و يه سگ اونجا بذارن تا خودشونو به اباداني برسونن يه وسيله پيدا کنن و ما بتونيم از اونجا بريم چون ماشين خراب بود و ديروقت هم بود و هوا سرد.نميشد صبرکنيم تا صبح برگرديم.صداي گرگا وحشتناک بود....
حال کردي؟؟؟!!!